Een survival, of wel overlevingstocht, is tegenwoordig een ruige tocht door liefst nog ongerepte natuurgebieden. Zo’n tocht komt het best tot zijn recht als de uitvoering op een zo primitief en natuurlijke wijze plaatsvindt, met beperkte hulpmiddelen. Alleen het hoogst noodzakelijke gaat mee. Dit alles geldt echter ook voor een outdoor tocht, alleen deze is minder ruig, maar toch grensverleggend.

De meeste mensen denken bij de termen survival, overleven of ontbering aan een sfeer van ruigheid, hardheid, mannelijkheid, soms zelfs aan een zekere vorm van militairisme. Sfeermatig kun je survival vergelijken met het echte ruige werk van vroeger. Je verwant voelen met de vroegere woudlopers in de begin-fase van Amerika. Deze activiteit roept dat gevoel op een heel natuurlijke manier op.

Veel mensen voelen zich aangetrokken tot dit avontuur. Maar… niet iedereen realiseert zich wat het allemaal inhoudt. Velen hebben daar wel een idee over, maar het pakt vaak toch anders uit zoals ze gedacht hadden. Een survivaltocht in de huidige sfeer is niet een extreme overlevingstocht, zoals zovelen denken, maar een outdoor activiteit, met toch enige luxe, die door iedereen kan worden beoefend. En waarvan je nog wat leert ook. Een survivaltocht heeft als activiteit veel positieve punten.

  • Het is een prima vorm van groepswerk. Je bent op elkaar aangewezen en je zult met elkaar naar oplossingen moeten zoeken. Er wordt iets van je gevraagd.

  • Het spreekt jongeren aan. Zelfdiscipline is een voorwaarde voor het slagen van de activiteit.

  • De deelnemers hebben het idee met een bijzondere activiteit bezig te zijn: dat kan een groeiend zelfvertrouwen tot gevolg hebben.

  • Voor velen betekend een survival ‘nu eens niet praten, maar doen’; op die manier word je heel duidelijk geconfronteerd met je eigen lichaam.

  • Het is een activiteit die risico’s in zich heeft. Hij is levensecht. Je gaat op zoek naar je eigen grenzen.

Tijdens de uitvoering van dit soort tochten loop je tegen de gekste dingen aan. Zoals bijvoorbeeld bij het bouwen van touwbanen, oriëntering met kaart en kompas, abseilen, een bivak opbouwen en noem maar op.

Begin van het Survivalisme

Tot zo’n veertig jaar geleden was een ‘Survival’ training alleen weggelegd voor een handjevol specialisten, onderzoekers, piloten en militairen. Maar aan het einde van de jaren zeventig werd ‘survival’ een veel gebruikte term in tijdschriften en televisie in Amerika. Hierdoor ontstond er een grote belangstelling voor de ‘kunst van het overleven’ die als modegolf van Amerika naar Europa overwaaide. Zo ontstonden er in de jaren tachtig allerlei survivalscholen die mensen wilden leren om het avontuur op te zoeken en te overleven in de natuur.

Ook in Nederland kregen we er scholen en clubs bij, zoals bijvoorbeeld de ‘Eerste Nederlandse Wilderness & Survival Club’ die 3-5 daagse overlevingskampen in de Belgische Ardennen organiseerde, waar je o.a. Survivaltechnieken, Bushcrafting, omgaan met kaart en kompas, touwtechnieken en eten uit de natuur kon leren. Maar ook in mijn eigen omgeving werd een club ‘The Survivors’ opgericht, die survivaltochten in de Belgische Ardennen ging organiseren. En zo kreeg men er een nieuwe vrijetijdsbesteding bij.

Mijn interesse voor dit outdoor gebeuren was eind jaren tachtig ook gewekt en het idee om een weekend te ‘survivallen’ sprak mij erg aan. Dus ben ik een keer met de ‘Survivors’ meegegaan en vond het geweldig. Hierna moest ik militaire dienst in. Maar de gedachte om vaker een weekend de natuur in te trekken liet mij maar niet los, ik wilde ook een club oprichten en me bezighouden met het Survivallen. In 1991 heb ik nog heel wat hierover geschreven (Misschien dat ik er later nog wel iets over zal schrijven.).

Overleven op het gevechtsveld

Tijdens mijn diensttijd kreeg ik ook een ‘Survival training’ onder de noemer, Overleven op het gevechtsveld. Onder overleven in de gevechtszone wordt verstaan:

‘Het geheel aan maatregelen door iedere militair te nemen, nadat hij niet vrijwillig in door vijand bezet gebied is geraakt, teneinde zich z.s.m. bij eigen of bondgenootschappelijke troepen te kunnen vervoegen, inbegrepen de handelingen die in verband staan met individueel overleven, ontwijken en ontsnappen, alsmede het gedrag in krijgsgevangenschap’.

Deze training ging wel veel verder dan de outdoor activiteiten van de ‘Survivors’. Hier leerde ik over Exfiltratie, maken van een schuilbivak, het nemen van hindernissen, oriënteren en behouden van richting met primitieve middelen, het verkrijgen van water en voedsel, het bouwen van onderkomens en slaapplaatsen, het gebruik van vuur, het vervaardigen van uitrusting en gebruiksvoorwerpen, en dergelijke. Dat waren zeer leerzame trainingen waar ik later veel profijt van heb gehad (en nog steeds.).

Ultimate Outdoor Sports

In 1995 ging ik bij een drukkerij werken en na enige tijd miste ik het buitengebeuren enorm. Dus samen met een groep vrienden besloten we om een weekend de Ardennen in te trekken. Dit was het begin van onze organisatie ‘Ultimate Outdoor Sports’. We zijn toen ook Survivaltochten gaan organiseren voor groepen, clubs en bedrijven. Het was voor ons iedere keer weer de innerlijke batterij opladen. Dit hebben we tot aan eind 2002 gedaan.