Diese Wanderung war für Dich, Petra…
De meiden wilden vandaag gaan zwemmen en ik wilde weer wat gaan wandelen, maar daar hadden de meiden geen zin in, dus dan ga je iets te doen wat voor iedereen ok is. Bij het Ägerimeer is een “strandbad”, wat wil zeggen dat er een stuk van het meer wat is afgezet om te zwemmen, met een grasveldje om te zonnen. Daar is ook een eilandje met wat duikplanken, etc… Genoeg vertier voor kinderen. Dus daar wilden de meiden dan naar toe en ik dacht dat een rondje om de Ägerimeer ook wel leuk zou zijn voor mij. Dan kunnen die meiden daar zwemmen en ik een rondje lopen en komen we elkaar bij het strandbad weer tegen. Leek me een goed plan.
Donkergrijs randje
Vanmorgen kreeg ik een Whatsapp berichtje uit Duitsland over een vriendin van mij, waar ik nogal van geschrokken ben. Ik leerde haar kennen tijdens een militaire rubberen boten wedstrijd in Wardenburg, Duitsland, nu zo’n 20 jaar geleden. En sindsdien hadden we altijd goed contact met elkaar. Meerdere zulke militaire wedstrijden volgde waarbij we elkaar altijd weer zagen. Enfin, een aantal jaren terug kreeg ze borstkanker, ze ging het chemo traject in en kreeg daarna hormoon therapie. Na die therapie van 4 jaar was ze “schoon” verklaard en kon ze weer verder aan haar toekomst werken. Dan dat berichtje vanmorgen…
Haar zusje schreef mij dat ze uitzaaiingen heeft en 3 kwaadaardige tumoren in de hersenen heeft. Ze kan niet meer schrijven en vergeet tussendoor een hoop met alle gevolgen van dien. Haar ex-man en 2 zonen zorgen nu voor haar. Ik was even stil en dacht aan haar laatste berichtje waarin ze schreef dat ze de laatste tijd toch wel veel hoofdpijn had. Nu snap ik wel waarom. Komende week krijgt ze bestralingen, om een en ander te onderdrukken en wat uit te stellen, maar dat ze dit niet zal overleven is nu wel duidelijk. Triest, 55 jaar is veel te jong…
Rondje Ägerisee
We zijn zo na de lunch naar Unterägeri gereden, waar de meiden naar het Strandbad gingen. Hier was de start van mijn wandeling rond het meer. Het was mooi weer om te wandelen en vol goede moed ging ik, tegen de klok in, van start. Eerst langs een weide en daarna over de Hüribach, een klein riviertje. Hierna passeerde ik de Camping Unterägeri, mocht je nog een camping zoeken om in kanton Zug te willen gaan wandelen dan zou je hier terecht kunnen. Na de camping kwam ik langs een boerderij waar een Melk automaat staat, hier kan je 24 uur per dag verse melk halen. Leuk om te zien.
Langs de weg waren allerlei mooi gemaaide privé grasveldjes, waar mensen een huisje op hadden. Hier wordt vooral zomers gebruik van gemaakt om te zonnen en te zwemmen in het meer. Verder staan er best mooie huizen langs de weg. De weg ging op een gegeven moment over in een pad door het bos. Tussen de bomen door aan de linkerkant zie je het meer. Ook hier zijn weer diverse vuurplaatsen aangelegd, de een met een hutje, de ander gewoon zo aan de waterkant.
Grüezi
Wat me opvalt is dat er veel sportieve 65+ers wandelen en fietsen daar op dat stuk tussen Unterägeri en Morgarten, waar ik naar op weg ben. En zowel mannen als vrouwen kijken me vriendelijk aan en groeten me met Grüezi (goeiedag) en ik groet ze netjes terug. Dit zou gewoon overal zo moeten zijn, dat we elkaar weer gewoon groeten onderweg. Het is een beleefdheidsvorm wat een vorm van verbroedering in zich heeft.
Na het bos verlaten te hebben ging het pad weer over op de weg. Ook hier bij Naas (na 5 km) kwam ik weer een kleine camping tegen. En na 1,5 km verder nog een kleine camping. Dus dat zijn al 3 campings langs de Ägerisee. Zo langzaam naderde ik Morgarten, welke hier in de omgeving erg bekend is, ook vanwege het monument wat daar staat.
Slag bij Morgarten
Op 15 november 1315 versloegen de Zwitserse eedgenoten in een hinderlaag een leger van de Oostenrijkse hertog Leopold I bij Morgarten (in de gemeente Oberägeri). Het Habsburgse huis wilde de controle hebben over de St. Gotthardpas, de eenvoudigste en kortste toegang tot Italië. De Zwitserse eedgenoten van de kantons Uri, Schwyz en Unterwalden hadden echter vrijbrieven van eerdere heersers, die voorzagen in een zekere mate autonomie binnen het rijk en vreesden overheersing door de Habsburgers.
De oorlog brak uit door een meningsverschil tussen het kanton Schwyz en het door de Habsburgers beschermde klooster in Einsiedeln. Dit meningsverschil over het gebruik van land en bergweiden leidde tot een aanval op het klooster door eedgenoten uit het kanton Schwyz wat leidde tot een reactie van de Habsburgers. Het Habsburgse leger, onder leiding van Leopold I, met een sterkte van 3000 tot 5000 man en waarvan een derde ridders, kwam voor een eenvoudige strafexpeditie tegen de eedgenoten, vooral boeren. De eedgenoten zouden verslagen moeten worden door een verrassingsaanval uit te voeren ten zuiden van het Ägerimeer en de Morgartenpas.
De eedgenoten van Schwyz, gesteund door de eedgenoten van Uri, verwachtten een leger ten westen van het dorp Arth, waar ze versterkingen hadden opgeworpen. Ze werden echter geholpen, zoals de legende verteld, door de ridder van Hünenberg, die een pijl in het kamp van de eedgenoten schoot met daarop de mededeling: “Kijk uit op St. Otmar’s dag bij Morgarten”.
De eedgenoten richtten hierop bij het Ägerimeer en de Morgartenpas een hinderlaag in waar een smal pad liep tussen de berghelling en het moeras. Toen ze het Habsburgse leger verrasten door vanaf de helling met 1500 man aan te vallen, brachten ze de Habsburgers zware verliezen toe. De ridders met hun zware bepantsering hadden geen ruimte om zich te verdedigen en werden door de eedgenoten, die geen notie hadden van de gebruikelijke omgangsvormen bij ridders, afgeslacht. De rest van het voetvolk vluchtte naar Zug. Het meedogenloze afslachten van alles dat zich niet meer kon verdedigen was een van de redenen die de basis vormden voor de reputatie van Zwitserse huursoldaten in latere oorlogen.
De overwinning van de eedgenoten leverde een feitelijke autonomie op en zorgde voor een periode van zestig jaar van vrede tot de volgende aanval van de Habsburgers bij de slag bij Sempach in 1386.
Bij het Teylers Museum in Haarlem is nog een afdruk van een penning van de slag bij Morgarten. Hoe toevallig…
Ik heb bij het monument nog even een korte tijd gezeten, wat gedronken en gegeten. Hierna ben ik weer op weg gegaan.
Foutje bedankt…
Na het monument verlaten te hebben ben ik iets terug het dorp in gelopen om een wandelpad te nemen die meer naar boven langs het meer zou lopen. Want ik zag het eigenlijk niet zo zitten om op die drukke weg langs het meer te lopen. Het is namelijk een doorgaande route, waar veel auto’s langs rijden.
Dus iets terug en dan omhoog. Daar was een wandelpad. Het was gelijk een flinke klim wat goed in de kuiten te voelen was. Het voer langs een weg richting een bos. In het bos vroeg ik me af of ik wel op de juiste weg zat, want ik had immers geen kaart bij me van dat stuk, wel een klein boekje, maar daar stond niet echt veel bijzonders in. Op gevoel ging ik verder, tot ik eindelijk een bordje zag. Ik zat goed en moest de weg verlaten naar een wandelpad. Het wandelpad was volgens mij de laatste tijd niet echt veel meer bewandeld want af en toe was het zoeken naar herkenningspunten. En hier en daar was het pad overgroeid door de natuur. Omwille van de tijd heb ik op een gegeven moment maar besloten om naar beneden te gaan en dan toch maar langs de weg en het meer te gaan lopen. Dat zou aanzienlijk in tijd gaan schelen, want die begon toch wel wat te dringen, aangezien de meiden toch ook wel weer klaar zouden zijn met zwemmen.
Bijna beneden zag ik het monument van een afstandje en dacht: “Jeetje, ik ben geen r**t opgeschoten. Die tocht omhoog had ik beter niet kunnen doen. Nu kom ik in tijdnood.” Foutje bedankt…
Overpeinzingen
Hierna flink de pas erin gezet en ben ik langs de doorgaande weg over Oberägeri naar Unterägeri gelopen. Daar stonden de meiden al op me te wachten. Het was inmiddels voor hun al weer wat kouder geworden. Gelijk de auto ingestapt en terug naar Zug gereden.
Al met al was het een mooie wandeling maar eentje met een donkergrijs randje. En had ik die klim beter achterwege kunnen laten. Maar het gaf me de gelegenheid om bepaalde herinneringen de revue te laten passeren en mijn kop even vrij te kunnen maken.
Afstand: 19.15 km
Tijd: 4 uur, 21 minuten
Geef een reactie